Taboe

Hoe vaak wordt er niet gesproken over de bekende roze wolk waar je als mama op moet zitten? Eigenlijk is dit bijna het enige wat we horen wanneer er over mama's wordt gepraat: "De mooiste tijd van mijn leven". Bijna niemand die spreekt over de enorme twijfels, gevoelens die op en neer gaan, het soms niet meer zien zitten en de hormonenstorm. Ik was er al snel weer bovenop lichamelijk en daar ben ik heel blij mee! Zo kon ik alweer een dansje doen en paardjerijden en ja, zelfs aan een fles whiskey hangen. Maar in mijn hoofd is het toch nog een ander verhaal. Er zijn dagen dat ik de hele wereld aankan en er zijn dagen dat ik wakker word en denk: "Oh nee, daar gaan we weer". Ja, het krijgen van een kind zet de wereld op zijn kop. Het haalt de grond weg onder mijn voeten. Maakt me aan het wankelen. Maar ik zou Lóa nooit meer kunnen missen. Het is zo dubbel allemaal. Ik voel vanalles maar wat? Het is jammer dat dit een taboe is. Want wat voelt het goed om te weten dat ik niet alleen ben hierin. Om te weten dat veel mama's dit meemaken in de wereld en zelfs op hetzelfde moment als ik een traantje wegpinken. Jammer dat we dat allemaal alleen moeten doen. Natuurlijk is er Mark. Een superpapa en bovenal een superman voor mij. Hij steunt me in alles wat hij kan maar hij voelt deze op hol geslagen hormonen natuurlijk zelf niet. Dus mama's...kom op!!!