Het is gek hoe anders je naar de wereld gaat kijken.
Vooral naar de directe omgeving. Zo ben ik altijd enorm gek geweest op mijn moeder (natuurlijk ook op mijn vader). Ze was altijd al mijn steun en toeverlaat. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me echter nog dichter bij mijn moeder staan. Ik besef me nu hoeveel we op elkaar lijken, hoe we naar de wereld kijken. Soms moeite hebben met onze gevoeligheid en reactie van mensen om ons heen. Maar ook hoe intuïtief we zijn. Ik denk dat Oma Truus hier zeker voor iets tussen heeft gezeten. Nu Lóa er is, wil ik niets liever dan dat mijn mama haar helemaal leert kennen en andersom. Het voelt echt als een lijn die met elkaar verbonden is. Oma Truus, mijn moeder, ik en Lóa. Dat is heel bijzonder. Ik geniet van elk moment als ik mijn mama aan de telefoon heb. Ik kan haar om tips vragen, ongegeneerd mijn twijfels en onzekerheid op tafel gooien, samen genieten. Ik houd me helemaal niet meer terug.
Vandaag hebben we weer zalig aan de telefoon gehangen. Lóa lag op mijn schoot. Ze was een beetje onrustig, maar zoals wel vaker heeft haar oma een rustgevende werking en viel ze in een zalige slaap.
Bedankt mama voor alles!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten