onze lieve billy

Het is nu ongeveer 4 jaar geleden dat we onze twee honden Darko (de zwarte) en Billy (de blonde) adopteerden van de stichting SOS strays, die hondjes redden uit Griekenland.
Darko was altijd al de rustige goedzak die zich nergens druk om maakt. Billy is de gevoelige hond die daardoor ergens ook dichterbij je komt te staan. Billy is ook de hond die zenuwachtig is, niet van vreemde mensen hield. Maar bovenal is Billy de hond die tijdens mijn zwangerschap aktijd daar was voor mij. Me overal volgde als ik me niet goed voelde omdat ik "de mens" weer eens niet begreep. Mijn maatje bij het hardlopen. De gekkerd die alle kanten op sprong in het veld.

Ik was al een tijdje bang dat Billy niet blij was met drukte en hield mijn hart vast voor de dag dat we kinderen zouden hebben. En wat ik vreesde is gebeurd. Billy houdt echt niet van de drukte. We hebben een week geleden besloten te luisteren naar zijn roep om een ander thuis. Met enorm veel pijn in ons hart. Gelukkig mocht Billy bij de oppas gaan wonen waar de hondjes altijd gaan als wij weg moeten. Dus echt weg is hij niet. We gaan hem nog vaak zien en een beter thuis kan hij zich niet wensen. Maar oh wat missen we hem. Zijn hoofdje die hij zachtjes op je been legt. Zijn onhandigheid. De slungel....
We hopen zo dat hij zijn geluk mag vinden in zijn nieuwe gezin..

nieuwtjes uit het boerenland

Peter Nyk maakte deze mooie foto's bij een bezoekje aan het mooie paradijsje waar hij woont met zijn lieve Lynke, Bes en Tias tha man.

Bjarmi heeft de eerste weekjes erg veel last gehad van krampjes en hij was ook een beetje onrustig. We probeerden hem zoveel mogelijk te troosten maar hij werd er zo moe van!
We zijn hem een week geleden gaan inbakeren 's nachts en heel erg gaan letten op zijn ritme overdag en wonder boven wonder verscheen de onrust als sneeuw voor de zon. Hij werd ineens een heel tevreden manneke, zoals lóa ook was als baby. Als hij verkrampt is, moe en onrustig en we wikkelen hem in de doek, dan voel je dat hij zich ontspant en zich fijn voelt. Hij valt rustig zelf in slaap in zijn bedje en slaapt al heel lang aan een stuk. Wordt eigenlijk enkel nog vroeg in de ochtend even wakker om wat te drinken. Papa en mama krijgen ook wat meer rust nu! Lóa slaapt overal doorheen en droomt kwijlend van de dag dat ze eindelijk alleen durft te stappen. Ze zit er zoooooo dichtbij!
Ze is ontzettend lief en zacht tegen haar broertje en helpt ons door zijn doekje te brengen en aaitjes over zijn hoofdje te geven!

Opa's en Oma's bedankt!

Nu de kraamtijd op zijn einde loopt en de realiteit langzamerhand het dagelijkse leven binensijpelt, willen we even opa Klaas en Leon en oma Maria en Margje bedanken voor de prachtige cadeau's! Elke ochtend begon met het uitpakken van de presentjes en Lóa keek er iedere keer aan de ontbijttafel weer naar uit om het cadeaupapier aan flarden te scheuren. Zo hebben we de kraamtijd extra feestelijk beleefd, dankjewel daarvoor! En zie, ook Bjarmi werd er vrolijk van!


PS Voor de mensen die zich ongerust maken, de geboortekaartjes zijn nog niet verzonden. Heb geduld!

Supermama Chantal

Supermama's bestaan alleen in films, zeggen ze. Maar ik wil graag even een uitzondering maken voor mijn dappere lief, die het toch allemaal maar weer gedaan heeft. En hoe! Vorige week zaterdag heeft ze het leven geschonken op een onvergetelijke wijze aan die prachtige Bjarmi. Maar zou je dat zeggen als je deze foto's ziet? En uiteraard is ze niet tegen te houden als ze Rökkur in de wei ziet staan en dus werd er alweer paardgereden afgelopen zondag (op de achtste dag, een evenaring van het record van vorig jaar) onder begeleiding van een stel Bjarmi's. Mama mist haar buik wel een beetje - want die verdwijnt wel heel snel nu - en voelt zich allesbehalve een supermama. Maar ik zeg: mama, je bent een supermama!

Lóa en Bjarmi

Na vijf dagen heerlijk Bjarmi-licht zien we nogal wat verschillen (en overeenkomsten) met dezelfde periode 14 maanden en 13 dagen geleden, toen Lóa ons leven kwam binnengevlogen. Destijds was alles nieuw, overweldigend en verwarrend. Nu is alles veel rustiger wat betreft de zorg voor Bjarmi. Sterker nog, we verbazen ons erover hoe weinig zorg zo'n kleintje nodig heeft (behalve voor de mama 's nachts) in vergelijking met de hyperactieve Lóa. En verwarden we destijds nog de verzorgingsdoekjes met de luiers en kreeg papa het spaans benauwd bij het onderscheid maken tussen pakjes, rompertjes en broekjes, nu is dat allemaal standaard routine. Met het enige verschil dat Bjarmi een ongeleid projectiel onderaan heeft bungelen, die als fontein dienst kan doen. De euforie die ons bij Lóa bijkans stoned maakte is nu vervangen door een diep gevoelde dankbaarheid. De verwondering blijft natuurlijk elke keer als we naar die stoere vent kijken. Maar we kunnen ons haast niet meer voorstellen dat Lóa ook zo klein en hulpeloos is geweest, zeker niet als je haar tegenwoordig ziet dansen (op commando!) en tekeer ziet gaan op haar gele pony! Maar het is wel degelijk waar zoals is te zien op de foto hierboven van een piepjonge Lóa die zozeer lijkt op Bjarmi dat Chantal slechts het verschil kon zien door de sokjes.
Onze rots in de zee deed zijn naam eer aan samen met papa in bad. En we zijn op het gemeentekantoor van Hoegaarden geweest om Bjarmi in te schrijven, waar de naam (net als bij Lóa) weer de wenkbrauwen deed fronsen. En alle onderzoeken door vroedvrouw Adelheid geven alleen maar goede resultaten: Bjarmi zit alweer bijna op zijn geboortegewicht van 3520 gram, elke 3,5 uur verorbert hij een flesje van 90 ml, wat hem nu brengt op 3440 gram. And counting!

Bevallingsverhaal Chantal

hierbij mijn bevallingsverhaal!

zaterdagochtend voelde ik me anders. ik had echt wat buikpijn gehad tijdens de nacht en ik stond op en verloor mijn slijmprop. mark wilde niet meer naar zijn werk vertrekken en we hebben loa samen wakker gemaakt en ontbeten. loa zou die dag naar de mama van een vriendin gaan en daar blijven logeren. ik was heel emotioneel toen ze wegging dus ergens heb ik wel iets aangevoeld. rond 14u voelde ik echt iets wat op weeen leek maar nog niet heel pijnlijk. even naar het geboortehuis gereden met de auto en daar voelde annemie 4 cm opening. ze vertelde me dat het zeker zou gebeuren voor morgen. dat was wel even raar om te horen want tot dat moment twijfelde ik heel erg.
we zijn naar de stad gegaan om iets te drinken maar tegen 16u werden de weeen echt herkenbaar weeen. we zijn naar huis gegaan en daar ben ik rond 17u in bad gaan liggen. de weeen waren nog goed te doen en ik was best ontspannen. om 18u kwam annemie met een lieve stagiare en ze controleerde me. de opening was precies hetzelfde en dat klopte volgens haar niet met de heftigheid van de weeen. ze heeft toen tijdens een wee onderzocht en merkte dat het hoofdje niet goed gedraaid lag en daardoor geen druk meegaf. ze heeft hem tijdens een wee gemanouvreerd, wat heel veel pijn deed. mark had de tranen in zijn ogen staan. daarna tegen 18.30 werden de weeen inderdaad drukkender maar ik was nog steeds in staat grapjes te maken. op dit moment lag ik in de huiskamer. omringt door annemie, de stagiare, adelheid(collega annemie) en mark. Het was heel vredig en rustig. er werd weinig gepraat en mark masseerde mijn rug tijdens de weeen. heel sereen allemaal. rond 19.15 controleerde annemie nog eens en ik had 5 cm ontsluiting. dat was niet fijn om te horen want ik had echt heel veel pijn. ze vertelde me dat het boordje niet kleiner werd en dat ze echt zijn hoofd nog eens moest verleggen. nou dat was zeer pijnlijk. ik heb het echt uitgegild maar iedereen was heel lief voor me en ik werd heel erg gesteund. na deze handeling was het 19.30 en moest ik van annemie op handen en knieen gaan zitten. nu voelde ik ineens hevige persdrang. annemie zei tegen de anderen: haal de spullen want als chantal sterk genoeg is kan ze hem gewoon voorbij het boordje gaan persen, waarna ze tegen mij zei: het kan zijn dat je gaat bevallen..ik had heel heel veel pijn op dat moment en heb meteen gezegd: ik wil nu in bad. wij dus snel naar de badkamer waar ik om 19.35 was. ik heb daar een paar weeen opgevangen maar voelde mega persdrang. wat heel lastig was want ik mocht nog niet meepersen omdat ik dan echt iets mis zou doen. nou ik kon het niet meer houden. het persen was veeeeel heviger dan bij loa. ik voelde het hoofdje komen, maar daarna gebeurde er niks. zijn schoudertjes zaten zo vast. ik moet blijven persen, persen persen. het hield gewoon niet op. en ineens besefte ik me, okey, nu moet ik alles geven want anders gaat het mis. ik heb me op annemie gefocussed en zij heeft me met mijn laatste kracht geholpen. toen waren zijn schouders erdoor en hield ze zijn hoofdje omhoog. op dat moment zei annemie: chantal, je kindje, breng hem zelf maar op de wereld. ik heb hem toen met beiden handen vastgenomen en dat was zo'n mooi moment want hij keek me aan terwijl hij dus nog half in me zat. ik heb een kleine druk gegeven en hops daar lag hij op mijn buik. mark en ik enorm in de war van het geweld van het einde van de bevalling. we werden meteen alleen gelaten en hebben heel fijne momenten gehad met z'n 3tjes. daarna werden alle nodige checks gedaan terwijl hij op mijn buik in het warme water lag. hij leek zo op loa! in bad werd hij ook meteen aangelegd.
daarna werd ik gewassen, een heel fijn moment, vredig. en lag loa op mark die zijn bovenlichaam ontbloot had. we zijn samen in de kamer gaan liggen met kaarsjes en hebben champagne gedronken.

ik heb deze bevalling veel, veel bewuster meegemaakt dan die van loa. aan de ene kant heel fijn maar ook wel heel heftig.

ik ben begonnen met borstvoeding en heb annemie en mezelf beloofd dat als ik voelde dat het mentaal niet ging, ik toch moest stoppen. ik heb hem tot vannacht 3u bv gegeven, met heel veel intensiteit en liefde. maar ik voelde dat ik het niet kon volhouden. mentaal niet. en ik wilde de negativiteit voor zijn die ik bij loa heb meegemaakt. bjarmi heeft veel colostrum binnen en we hebben besloten fv te gaan geven.

bjarmi heeft veel nood aan mijn lichaam en huid dus hij ligt veel bij mij en tegen mij. loa reageerde heel lief en we hebben een super kraamhulp.
ik merk dat ik wel echt tijd nodig heb om alles te verwerken, door de snelheid van de bevalling. maar ik ben zo trots op mijn ventje.
ook was het heel fijn dat we deze bevalling nog meer echt zelf hebben gedaan. mark heeft echt een groot deel van de arbeid met mij alleen gedaan, met 3 vrouwen in de kamer die rustig voor zich uit keken. dat was heel bijzonder. ik heb nu ook alles gehoord wat hij tegen me zei.

Bjarmi, drie dagen en drie nachten

De afgelopen dagen braken zonnestralen regelmatig door de wolken, niet alleen buiten maar ook binnen, waar onze Zonnekoning innig tevreden in zijn mooie wieg bij het raam ligt. "Het is vandaag Bjarmi-weer", zei vroedvrouw Adelheid deze middag bij binnenkomst. Ze was hier om de nodige contrôles uit te voeren en wist te melden dat Bjarmi momenteel 3340 gram weegt (voor de meeschrijvers: Bjarmi woog bij de geboorte 3520 gram en op de dag twee - de eerste dag is niet gemeten - 3200 gram)! Onze IJslandse zonnestraal neemt de flesvoeding dan ook met volle teugen in, de eerste twee dagen heeft hij het kostbare colostrum van mama al gulzig geconsumeerd, die daarna - heel verstandig - de borstvoeding heeft gestopt. Nu kan mama ook volop genieten van deze heerlijke kraamtijd en hoeft ze zich niet zorgen te maken over haar melk, ook al zijn de opgezwollen borsten behoorlijk pijnlijk. Maar zie! We zijn vandaag al buiten geweest en Chantal heeft Bjarmi al in de draagdoek gehad! Nog meer cijferwerk om af te sluiten: Bjarmi Nés, die stoere viking, meet 50,5 cm. Dit is zonder zijn rots.

Bjarmi Nés is geboren!

Zaterdagavond om kwart voor acht is Bjarmi Nés geboren! Het was onvoorstelbaar mooi en Chantal en ik moeten het allemaal nog laten bezinken, maar we zijn heel erg blij. Bjarmi is een prachtig mannetje , hij woog bij de geboorte 3,5 kilo en lijkt op Lóa toen die net zo oud was. De eerste ontmoeting tussen Lóa en Bjarmi was heel grappig: eerst zag ze hem niet eens liggen en toen ze hem zag stak ze haar tong naar hem uit! Dat komt helemaal goed tussen die twee.
Chantal heeft het ongelooflijk goed gedaan. Ik heb weer diep respect voor alles wat ze heeft gedaan en doorstaan de 31ste mei. Ze maakt het nu heel goed, net als Bjarmi Nés, die eigenlijk heel rustig is op dit moment. Oh ja, de naam is (heel verrassend) IJslands. Bjarmi staat voor een zonnestraal die door de wolken breekt en Nés is een rots in de zee. Morgen meer!