Supervrouw

Ik ga deze plek nu eens gebruiken om ongegeneerd de loftrompet te steken over Chantal. Is dit geen supervrouw? Een week en een dag geleden maakte ze haar Reis naar het Middelpunt Der Aarde om terug te keren met ons Vulkaankind aan haar prille moederhand. Een dikke week geleden was het eerste wat de grote grijze ogen van Lóa Noi in deze wereld zagen de blik van haar moeder, vol onvergelijkbare eeuwigstromende liefde. Daar zat ik aan de kant van het bad en liet mijn tranen de vrije loop toen Lóa op de borst van haar moeder werd gelegd. Sprakeloos na het zien van de vrijgekomen oerkrachten van de uren daarvoor. Nooit zullen wij mannen in de buurt kunnen komen van die onmogelijk onder woorden te brengen gebeurtenis aan het begin van ieder leven tussen moeders en kinderen. Je kunt slechts vol ontzag zwijgen (in mijn geval had ik het sowieso te druk met janken).
Toen een paar dagen geleden Chantal in haar jeans voor me stond onder een triomfantelijk "hij past weer" mocht ik wederom naar adem happen. Was dit mijn vriendin die 9 maanden zwanger was geweest? Dat loopt hier dartel rond, schept mest uit paardenstallen en pakt de auto. Ondertussen mist Chantal haar zwangere buik een beetje, maar er zijn zo wat voordelen: vanmiddag heeft mevrouw alweer op Rokkur gezeten en daarmee het record van Anky van Grunsven gebroken, die er twee weken over deed. Respect!